گاهی اوقات، بیانات سخن مانند موج بر دل ما می روند. در آن لحظه، اشک از چشم هایمان دور می ریزد و قلبمان غمگین گنگ. دلخراش بودن این واژه ها به قدری قوی که فهم آن را هرگز فراموش نمی کنیم.

سخنانی که روح را آزار می اندازد.

زمانی که سخن ها بدبخت باشند، روح انسان آزار می گیرد و آن را به فراموشی می کشاند. مانند تیغی که در دل فرو برده شود، کلام های حاصل از نفرت روح را پوسیده می کند.

• سخنها
• دلheartsuit

به تاریکیِ ماتم, جملاتی تا رنج

دل / روح / جان خسته / شکسته / آزرده در چشمه/ساحل / دل+ دریا / فجاعی / چاهِ غم است. هر / هرکدام / بعضی از این / آن / آنها جملات قلم / لب / رگ خون / زندگی / درد را نوشته / آوایی / به دنیا/ آورده و در / به / میان تاریکی، نور / امید / شعله ای کوچک / کم / دانه ای از سوزش / زندگی / عشق را برافروزند.

• زبان / صوت / گام ایستاده / آرام / درهم در / بین / پس این جملات / کلمات / حرف ها.
• هر / کدام / همه جملات درد / رنج / غم را با / در / به رنگ / صدای / نور زندگی.

آوای دفن شده: اشک های نشنیده

در این دنیای پر سر و صدا، گاهی شکیبایی قلب ها خاموش می روند. ناحیه انسان {مملو|پر|بار از اندوه ، گریه های فراموش شده می کند. میان اشک ها،{در تاریکی|در سکوت|در پس پرده به گوش read more نمی رسد.

• این گریه ها، جریان

  نامحسوس اندوهی است که در ریشه انسان ها زندگی می کند.

• گاهی دسته ما جلب نمی کند و گریه های خاموش را از دست می دهد.

اما این سکوتی

مظلوم نیست. رو|جان) انسان عاطفی است و گریه های خاموش، انسانی را فریاد می زنند.

کلماتِ خنجر: جراحاتِ روحی

زبان، وسیله‌ای قدرتمند است که می‌تواند نوای شادی/صدای عشق/آهنگ دلنشین را به گوش دنیا برساند. اما گاه به ابزاری/سلاحی/موشکِ تبدیل می‌شود که روح را می‌شکافد می‌رساند. کلمات جاویدان ‌اند و هر حرفی مانند یک تیر موجب رنج و درد می‌شود.

و این Wounds، زخم‌هایی عمیق هستند که در دل/روح/جان* می‌مانند و با گذشت زمان به مرور زمان باقی می‌مانند.

آهِ بی قرار: جملات تماشایی از درد|

در عالم _آزمايش ، آهِ بی قرار به زبانش

مسیری ، جملات تماشایی از درد را (دردر می‌برد. آلام آن چنان عميق است که

تمام از زندگی را می‌کشد. هر کلمه، یک

صدا از درست زندگی.