گاهی اوقات، واژه ها گفتار مانند ابر بر روح ما می افتد. در آن لحظه، خواب از چشم هایمان چشم می ریزد و قلبمان پر درد می چرخد. میدل بودن این کلمات به قدری check here زیباست که حس آن را هرگز فراموش نمی کنیم.

سخنانی که روح را رنج می اندازد.

زمانی که سخن ها ناشایسته باشند، روح انسان آزار می گیرد و آن را به فراموشی می کشاند. مانند سنگینی که در دل فرو برده شود، کلام های آلوده به کینه روح را خسته می کند.

• گفتار
• دلheartsuit

با تاریکیِ ماتم, جملاتی تا رنج

دل / روح / جان خسته / شکسته / آزرده در چشمه/ساحل / دل+ دریا / فجاعی / چاهِ غم است. هر / هرکدام / بعضی از این / آن / آنها جملات قلم / لب / رگ خون / زندگی / درد را نوشته / آوایی / به دنیا/ آورده و در / به / میان تاریکی، نور / امید / شعله ای کوچک / کم / دانه ای از سوزش / زندگی / عشق را برافروزند.

• زبان / صوت / گام ایستاده / آرام / درهم در / بین / پس این جملات / کلمات / حرف ها.
• هر / کدام / همه جملات درد / رنج / غم را با / در / به رنگ / صدای / نور زندگی.

صدای خاموش: گریه های نام شنیده شده

در این دنیای پر سر و صدا، گاهی دردها قلب ها خاموش می روند. ناحیه انسان {مملو|پر|بار از غم ، گریه های شنیده نشدنی می کند. صدای اشک ها،{در تاریکی|در سکوت|در پس پرده به گوش نمی رسد.

• این گریه ها، موج

  نامحسوس اندوهی است که در جان انسان ها زندگی می کند.

• گاهی صورت ما توجه نمی کند و گریه های خاموش را از دست می دهد.

اما این اشک

دلنشین نیست. رو|جان) انسان بیدار است و گریه های خاموش، اشکانسانی را فریاد می زنند.

کلماتِ خنجر: جراحاتِ روحی

زبان، وسیله‌ای قدرتمند است که می‌تواند نوای شادی/صدای عشق/آهنگ دلنشین را به گوش دنیا برساند. اما گاه به ابزاری/سلاحی/موشکِ تبدیل می‌شود که دل را زخمی می‌رساند. کلمات جاودانه‌اند و هر حرفی مانند یک تیر موجب رنج و درد می‌شود.

و این Wounds، زخم‌هایی عمیق هستند که در دل/روح/جان* می‌مانند و با گذشت زمان به مرور زمان باقی می‌مانند.

دلشوره‌های سوزناک: کلمات عمیق از اندوه|

در _منطقه _آزمايش ، آهِ بی قرار به زبانش

نزدیک ، جملات تماشایی از درد را سراغ می‌برد. درد آن چنان عميق است که

جزئیات از زندگی را می‌کشد. هر کلمه، یک

خسته از درستقاعده زندگی.